Σήμερα, συμπληρώνεται ένας ολόκληρος χρόνος καραντίνας. Τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, ο κόσμος βρίσκεται σε μια αέναη ταραχή εξαιτίας της πανδημίας από τη νόσο Covid-19. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα έπρεπε να αναδιαμορφωθεί και να διεξάγεται πλέον διαδικτυακά.
Η νέα πραγματικότητα με ολοένα αυστηρότερα μέτρα να εφαρμόζονται καθημερινά, την κοινωνική απόσταση, την απομόνωση, το φόβο μόλυνσης και την τρομοκρατία εν ονόματι του covid-19 στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, έθεσε την αισιοδοξία μας ως το μεγαλύτερο προσωπικό στοίχημα, αυτή τη στιγμή.
Με ανοιχτό μυαλό, ειδικά προς οποιοδήποτε είδος “μαθήματος”, αυτή τη χρονιά, έφτασα στα εξής συμπεράσματα:
- Η δημιουργικότητα αποτελεί φάρμακο.
Είναι αλήθεια ότι οι διακοπές σύνδεσης στο Διαδίκτυο αποτελούν μάλλον τον κανόνα, και όχι την εξαίρεση, κατά τη διάρκεια των διαδικτυακών μαθημάτων. Οι ξαφνικές διακοπές ηλεκτροδότησης, ειδικά υπό άσχημες καιρικές συνθήκες, μόνο ενέτεινε το πρόβλημα. Από την άλλη, πολλοί από τους μαθητές πρέπει να μοιράζονται τον υπολογιστή που υπάρχει στο σπίτι με τον αδερφό ή την αδερφή τους, ακυρώνοντας έτσι αρκετές φορές μαθήματα, όταν αυτά συμπίπτουν. Ακόμα και τα μικρόφωνα ή οι κάμερες δεν συνεργάζονται ομαλά προς την επίτευξη της εξ αποστάσεως διδασκαλίας.
Αυτές τις στιγμές λοιπόν, επιστράτευσα τη δημιουργικότητα μου. Μετά τις πρώτες φορές που κάτι τέτοιο με ξάφνιασε και έμεινα εντελώς απροετοίμαστη, κοιτώντας την οθόνη, δημιούργησα μια μεγαλύτερη πλατφόρμα που θα συνόδευε πλέον τα μαθήματα. Ξεκίνησα να ανεβάζω σ’ ένα cloud, στο οποίο ο κάθε μαθητής θα μπορούσε να έχει πρόσβαση, ασκήσεις γραμματικής, λεξιλογίου, παιχνίδια με λέξεις, μοντέλα εκθέσεων, άρθρα με θεματολογία κοντά στα ενδιαφέροντα των μαθητών , ταξινομημένα ανά επίπεδο. Επίσης, δημιούργησα προσωπικό λογαριασμό σε όλα τις πλατφόρμες και τα κοινωνικά δίκτυα που μπορεί να σκεφτεί κανείς. Σε περίπτωση που κάποιο απ’ αυτά δεν λειτουργεί την ώρα του μαθήματος, απλά περνάμε σε κάποιο άλλο. Τέλος, φρόντισα να υπάρχει υλικό προς άμεση εκτύπωση, όταν οι μαθητές, τελειώνοντας το ένα βιβλίο, έπρεπε να περιμένουν το επόμενο να φτάσει, με αρκετό χρόνο αναμονής, λόγω των γενικότερων καθυστερήσεων από τις εταιρείες παραδόσεων. Τουλάχιστον, όλα αυτά, φάνηκαν να μετριάζουν την απογοήτευση όταν αναδύονταν τεχνικά προβλήματα.
2. Οι μαθητές μας- Η πηγή της χαράς μας.
Ίσως το πιο σημαντικό μάθημα αυτή τη δύσκολη περίοδο, υπήρξε η συνειδητοποίηση ότι οι μαθητές μας είναι το κλειδί για την ευτυχία μας. Όσο βαρύ και να ξημέρωνε ένα πρωινό, έχοντας υπόψιν μου ότι σε λίγα λεπτά, ακόμα και μέσω μιας οθόνης θα αντικρίσω τα λαμπερά μάτια και το γλυκό χαμόγελο των μαθητών μου, μου έδινε όλη τη δύναμη που χρειαζόμουν.
Το να ακούσω τα νέα τους, τα όνειρά τους, τα άγχη τους, τις ελπίδες τους, τις ερωτήσεις τους όπως και το γέλιο τους, με έκανε να καταλάβω τη θετική ή αρνητική επίδραση που θα είχε το μάθημά μας στη δική τους ψυχολογία μέσα στην καραντίνα. Αυτή η αίσθηση ευθύνης που ένιωθα απέναντι τους, δεν περιοριζόταν πλέον στα στενά όρια της διδασκαλίας μιας ξένης γλώσσας. Ήμουν πια εκεί ακόμα περισσότερο για να τους ενθαρρύνω, να τους ακούσω με προσοχή, να τους καταλάβω.. Όλο αυτό μου πρόσφερε μια διαφορετική οπτική γωνία και προσέδωσε πολύ μεγαλύτερη αξία σ’ αυτό που έχω επιλέξει να κάνω.
3. Η εύκαμπτη λίστα καθηκόντων.
Ναι, δηλώνω επίσημα λάτρης όλων των ειδών καταλόγων και λιστών. Μου δίνουν μια ευχάριστη αίσθηση οργάνωσης και ελέγχου, ως ένα μέτρο φυσικά. Όλα αυτά… πριν την καραντίνα! Συνήθιζα να σχεδιάζω όλη την ερχόμενη εβδομάδα μου , μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια και ένιωθα απολύτως ικανοποιημένη κάθε στιγμή που διέγραφα ένα από τα πράγματα που είχαν επιτευχθεί. Και μετά… ήρθε το λοκντάουν! Η ίδια λίστα, παρέμενε εκεί μπροστά μου, καλογραμμένη, αναμένοντας να πραγματωθεί. Όσο όμως και αν προσπαθούσα, περισσότερες υποχρεώσεις προστίθενται αλλά καμία δεν διαγραφόταν. Επίσης, ένιωθα ότι το συγκεκριμένο χρονικό όριο που είχα θέσει για τη λίστα μου, μου πρόσφερε πλέον, ένα ακόμη άγχος.
Άρα, κράτησα τις λίστες μου, αλλά διέγραψα τις προθεσμίες. Ναι, τα καθήκοντα που ήταν γραμμένα με βοηθούσαν να νιώθω την ύπαρξη των στόχων μου. Παράλληλα η απουσία συγκεκριμένων ημερομηνιών δεν με έριχνε σε πλήρη κατάθλιψη και βαθιά απογοήτευση, όταν λόγω απρόσμενων αλλαγών ή ακυρώσεων δεν διέγραφα κάτι από τη λίστα μου. Τις περισσότερες φορές άλλωστε, αυτές σχετίζονταν με την γενικότερη κατάσταση που όλοι βιώναμε.
4. Το να κάνεις τη δουλειά των ονείρων σου, είναι η σανίδα σωτηρίας σου!
Κατά τη διάρκεια αυτής της απαιτητικής περιόδου, συνειδητοποίησα πόση δύναμη χρειάζεται να έχει ένας άνθρωπος για να συνεχίζει να κάνει μια δουλειά που δεν τον ευχαριστεί, ιδιαίτερα υπό αυτές τις συνθήκες. Όταν όλα γύρω μας είναι τόσο αβέβαια και εφήμερα, το κίνητρο που δημιουργείται από τη δίψα να παρέχουμε ουσιαστικά τη βοήθεια ή τις υπηρεσίες μας σ’ αυτούς που το χρειάζονται, είναι από μόνο του ζωοποιητικό στοιχείο. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πιο δύσκολη θα ήταν αυτή ακριβώς η περίοδος υπό τα υποτιμητικά σχόλια ενός αφεντικού, ή την κακή συνεργασία με συναδέλφους, όπως επίσης το να επενδύουμε χρόνο σ’ ένα σκοπό στον οποίο εμείς προσωπικά δεν πιστεύουμε.
Για άλλη μια φορά λοιπόν, ένιωσα ειλικρινά ευγνώμων που μου δόθηκε η ευκαιρία και η τύχη να ανακαλύψω την επαγγελματική μου κλίση και να κάνω ένα επάγγελμα το οποίο αγαπώ.
Ο Covid-19 και το συνεχές lockdown που ακόμα βιώνουμε, ανέδειξε σίγουρα ένα πράγμα. Την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ζωής και την πολύτιμη αξία του χρόνου. Είναι μια καλή στιγμή ίσως, να αναλογιστούμε σχετικά με το επάγγελμά μας και να επιλέξουμε πως μπορούμε να συνεισφέρουμε στους ανθρώπους γύρω μας. Όταν νιώθουμε ότι κάνουμε, έστω και την παραμικρή, διαφορά στον κόσμο γύρω μας, αυτό αλλάζει τόσο τη διάθεση όσο και τη γενικότερη νοοτροπία μας.